πελαγίτης

ὁ, θηλ. πελαγῑτις, -ίτιδος, ΜΑ

μσν.

πελάγιος, πελαγήσιος, αυτός που ζει στο πέλαγος

αρχ.

αυτός που διαπλέει τα πελάγη («νῆες πελαγίτιδες», Ανθ. Παλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πέλαγος + επίθημα -ίτης / -ῖτις (πρβλ. αιγιαλ-ίτης, ωκεαν-ίτις)].